Infectie van de gehoorgang wordt veroorzaakt door bacteriën of, minder vaak, door schimmels. Typische symptomen zijn oorpijn en afscheiding. Het verwijderen van vuil, het gebruik van antibiotische oordruppels, het vermijden van water in het oor en het gebruik van wattenstaafjes, en het gebruik van pijnstillers zijn de meest gebruikelijke behandelingen. Maar het beste is zeker het gebruik van huismiddeltjes:
Oor Infectie
De infectie kan de hele gehoorgang treffen, zoals bij gegeneraliseerde of acute otitis externa, of slechts een klein gebied, wanneer pus zich ophoopt en steenpuisten of papels vormt. Maligne otitis externa is een zeldzame en zeer ernstige infectie van het buitenoor die zich heeft verspreid naar het slaapbeen van de schedel, waardoor een botinfectie (osteomyelitis) ontstaat.
Bij een typische oorontsteking raakt het middenoor (achter het trommelvlies) ontstoken en gevuld met vocht. Dit wordt otitis media genoemd.
De meeste acute oorontstekingen gaan meestal vanzelf over. Als ze blijven terugkomen, worden ze terugkerende infecties genoemd. Terugkerende oorontstekingen kunnen leiden tot een opeenhoping van vocht in het middenoor die niet meer weggaat. Dit wordt een chronische oorontsteking genoemd.
Oorzaken
Een oorontsteking wordt meestal veroorzaakt door bacteriën of virussen die het lichaam binnenkomen via de neus en de mond. Ook luchtweginfecties, allergieën en luchtverontreinigende stoffen (zoals sigarettenrook) kunnen leiden tot oorontstekingen.
Verschillende bacteriën, zoals Pseudomonas aeruginosa of Staphylococcus aureus, kunnen de gehoorgang infecteren. Schimmelinfectie van de gehoorgang (otomycose), meestal veroorzaakt door Aspergillus niger of Candida albicans, komt minder vaak voor. Bloeduitstortingen worden meestal veroorzaakt door Staphylococcus aureus. Sommige mensen, vooral mensen met allergieën, psoriasis, eczeem of seborroïsche dermatitis, zijn bijzonder gevoelig voor acute otitis externa.
Veel voorkomende risicofactoren voor een gehoorganginfectie zijn:
- Beschadiging van de gehoorgang tijdens het schoonmaken
- binnendringen van water in het oor, vooral tijdens het zwemmen (het zogenaamde zwemmersoor)
- Gebruik van oordopjes of gehoorapparaten (vooral als ze niet goed worden schoongemaakt)
- irriterende producten in het oor krijgen, zoals haarlak of haarverf
- Het gebruik van wattenstaafjes om het oor schoon te maken is een veel voorkomende risicofactor voor een gehoorganginfectie. Wattenstaafjes mogen niet in de gehoorgang worden gestoken.
Symptomen
Zuigelingen en peuters beginnen vaak aan hun oren te krabben en hebben gehoorproblemen, koorts, oorafscheiding, prikkelbaarheid en braken. Bij oudere kinderen en volwassenen omvatten de symptomen oorpijn, gehoorproblemen, druk in het oor, koorts, oorafscheiding, duizeligheid en evenwichtsverlies in combinatie met misselijkheid of braken. Symptomen zonder pijn of koorts kunnen ook wijzen op de aanwezigheid van vocht in het oor.
De symptomen van acute otitis externa zijn pijn, roodheid en afscheiding. De afscheiding is een witte of gelige, stinkende substantie die uit het oor stroomt. De gehoorgang kan niet of licht gezwollen zijn. In ernstige gevallen kan de zwelling een volledige verstopping veroorzaken. Zwelling van de gehoorgang of de aanwezigheid van pus en korsten kan leiden tot vermindering van het gehoor. De gehoorgang is meestal gevoelig en pijnlijk, vooral als er aan het buitenoor (pinna) wordt getrokken of als er op de huidplooi en het kraakbeen voor de gehoorgang (tragus) wordt gedrukt.
Schimmelinfectie van de gehoorgang veroorzaakt meer intense jeuk dan pijn, met een vol gevoel in het oor. Schimmelinfectie veroorzaakt door Aspergillus niger resulteert meestal in de vorming van grijszwarte of gele puntjes (schimmelconidioforen genoemd) omgeven door een katoenachtig materiaal (schimmelsporen genoemd) in de gehoorgang. Schimmelinfectie door Candida albicans veroorzaakt geen zichtbare schimmelvorming, maar resulteert meestal in een dikke crèmekleurige afscheiding.
Oorschelpen veroorzaken zeer hevige pijn. Als ze scheuren, kan er een kleine hoeveelheid bloed en pus uit het oor komen.
Risicofactoren
Zuigelingen en kinderen die net beginnen te lopen, lopen een groter risico op oorontstekingen omdat hun oren en keel nog niet volledig ontwikkeld zijn. Zij lopen ook risico als zij in een gemeenschap met veel andere kinderen verblijven.
Diagnose
Uw arts zal een zorgvuldig onderzoek uitvoeren, de klachten opnemen en een aantal eenvoudige tests doen. Hij of zij kijkt naar de beweeglijkheid van het trommelvlies, de goede werking van de buis van eustachius, vocht in het middenoor en of er gehoorverlies is opgetreden.
Het feit dat een zuigeling prikkelbaar is en in zijn of haar oren wrijft, betekent niet noodzakelijkerwijs dat er sprake is van een infectie of een ernstig oorprobleem. Een grondig onderzoek en een geschiedenis van de symptomen kunnen uw arts helpen een nauwkeurige diagnose te stellen en onnodig gebruik van antibiotica te voorkomen.